Hińczowa Przełęcz
.jpg) Widok od południa | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
2323 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′15,8″N 20°03′18,8″E/49,187722 20,055222
| |
Hińczowa Przełęcz (niem. Hinzenseescharte, słow. Hincovo sedlo, węg. Hincói-hágó[1], 2323 m) – przełęcz położona w grani głównej Tatr, pomiędzy Cubryną (Čubrina, 2376 m) na zachodzie, a Mięguszowieckim Szczytem Wielkim (Veľký Mengusovský štít, 2438 m) na wschodzie[2].
Na północny wschód z Hińczowej Przełęczy opada do Hińczowej Zatoki nad Morskim Okiem wielka depresja. Jej najwyższa część pod przełęczą to szeroki, piarżysty żleb opadający do Wielkiej Galerii Cubryńskiej. Do Doliny Hińczowej z przełęczy opada piarżyste zbocze, w dolnej części podcięte zbudowanymi z płyt ściankami o wysokości do 50 m. Hińczowa Przełęcz połączona jest z Cubryńską Przełączką łatwym i szerokim zachodem[3][3].
Powyżej Hińczowej Przełęczy, w zachodniej grani Mięguszowieckiego Szczytu, znajduje się Mięguszowiecka Turniczka (ok. 2360 m). Jest to pierwsza od strony przełęczy, wyraźnie górująca nad granią turnia[4].
Taternictwo[edytuj | edytuj kod]
Na przełęcz nie prowadzą żadne szlaki turystyczne, Hińczowa Przełęcz jest jednak ważna dla taterników. Z niej prowadzą ważniejsze trasy zejściowe z Mięguszowieckiego Szczytu i Cubryny i z przełęczy tej wchodzi się na te szczyty[3]. Wejście na Hińczową Przełęcz z dolin położonych poniżej nie stanowi problemów technicznych, choć droga jest dość długa – z tego powodu nie była wykorzystywana jako połączenie Doliny Rybiego Potoku z Doliną Hińczową (Hincova dolina)[4].
Pierwsze odnotowane wejścia[4]:
- latem – Ludwik Chałubiński, Wojciech Roj, Maciej Sieczka 28 czerwca 1877 r.,
- zimą – István Laufer, E. Maurer 24 marca 1913 r.
Ciekawa flora. M.in. występuje tutaj warzucha tatrzańska – bardzo rzadka roślina, występująca tylko w Tatrach i to w nielicznych tylko miejscach[5].
Drogi wspinaczkowe[edytuj | edytuj kod]
- Z Doliny za Mnichem; 0+, 1 h 30 min
- Hińczowa wprost (ze Skalnistego Piargu przez Mały Kocioł Mięguszowiecki); 0+. miejsca II, 1 h 30 min
- Z Doliny Hińczowej; 0+, 1 h[3].
-
Hińczowa Przełęcz, widok z Zaworów -
Hińczowa Przełęcz i Cubryna znad Morskiego Oka -
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2020-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ Tatry Wysokie i Tatry Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006, ISBN 83-87873-26-8.
- ↑ a b c d Władysław Cywiński, Cubryna, t. 8, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2001, ISBN 83-7104-026-1.
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Cubryna – Żabia Turnia Mięguszowiecka, t. 6, Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1952.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.