Huncowska Przełęcz
49°11′54″N 20°13′29″E/49,198333 20,224722 Huncowska Przełęcz wśród podpisanych obiektów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
2307 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°11′54″N 20°13′29″E/49,198333 20,224722
| |
Huncowska Przełęcz (słow. Huncovské sedlo, niem. Hunsdorfer Scharte, węg. Hunfalvi-csorba[1]) – przełęcz położona na wysokości 2307 m[2] w słowackich Tatrach Wysokich, znajdująca się między masywem Kieżmarskiego Szczytu a północno-zachodnim wierzchołkiem Huncowskiego Szczytu. Jest położona bliżej tego ostatniego szczytu[3].
W grani opadającej z wierzchołka Kieżmarskiego Szczytu na Huncowską Przełęcz znajdują się:
- Wyżni Kieżmarski Przechód (Kežmarska priehyba),
- Kieżmarska Czuba (Kežmarský hrb),
- Niżni Kieżmarski Przechód (Nižná Kežmarská priehyba),
- Mała Kieżmarska Czubka (Malý Kežmarský hrb)[3].
Z przełęczy opadają dwa żleby, jeden w kierunku Doliny Łomnickiej, a drugi do Doliny Huncowskiej. Przez Huncowską Przełęcz biegnie nieznakowana ścieżka na Kieżmarski Szczyt z Doliny Huncowskiej (najdogodniejsza droga na ten szczyt), jednak dostępna jest jedynie w towarzystwie uprawnionego przewodnika. Z przełęczy można również łatwo wspiąć się na Huncowski Szczyt. Najdogodniejsze drogi dla taterników prowadzą na Huncowską Przełęcz z północnego wschodu: od Rakuskiej Przełęczy i od wylotu Świstówki Huncowskiej. Łatwe jest też dojście z Lejkowego Kotła w Dolinie Łomnickiej. Zimą opcja ta jest niebezpieczniejsza ze względu na lawiny[3].
Pierwsze wejścia turystyczne:
- już w początkach XVII wieku – letnie,
- Günter Oskar Dyhrenfurth i Alfred Martin, 8 marca 1906 r. – zimowe[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124–125. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 114–119. ISBN 83-217-2203-2.