Dziury
49°25′11″N 20°26′29″E/49,419722 20,441389 Jeden z otworów jaskini Dziury | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Długość |
94 m |
| Rozciągłość pozioma |
35 m |
| Głębokość |
16 m |
| Deniwelacja |
16 |
| Wysokość otworów |
595 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
175 m |
| Ekspozycja otworów |
ku N, ku SE, ku N |
| Data odkrycia |
znana od dawna |
| Ochrona i dostępność |
niedostępna turystycznie |
Położenie na mapie Pienin  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°25′11″N 20°26′29″E/49,419722 20,441389
| |
Dziury (Jaskinia nad Polaną Sosnówką) – jaskinia w Pieninach, w ich części zwanej Pieninkami. Ma trzy otwory wejściowe znajdujące się na północnych stokach Sokolicy, przy zielonym szlaku turystycznym z Krościenka na Przełęcz Sosnów, na wysokości 595 m n.p.m. Długość jaskini wynosi 94 metry, a jej deniwelacja 16 metrów[1].
Nazwa jaskini pochodzi od terenu na którym się znajduje – Dziury. Jest to porośnięty lasem osuwiskowy teren zawalony gruzem skalnym, pełen rowów i pęknięć skalnych.
Jaskinia znajduje się na obszarze Pienińskiego Parku Narodowego i jej zwiedzanie jest niedozwolone.
Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia jest pochodzenia osuwiskowego. Otwór wlotowy w postaci głębokiej i rozwartej szczeliny znajduje się ok. 20 m od szlaku. Prowadzi od niego w północnym kierunku 7-metrowej długości wysoki i wąski korytarz wyprowadzający na powierzchnię innym otworem. Po lewej stronie od wejścia znajduje się główny korytarz o długości ok. 30 m. Korytarz ten kilkakrotnie zmienia kierunek, potem przechodzi w pęknięcie, które znów rozszerza się i kończy otworem wylotowym.
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
Korytarze są całkowicie ciemne, a ich dno zawalone jest wapiennymi skałami. W jaskini można spotkać nacieki grzybkowe i mleko wapienne. Ściany są wilgotne, brak jest na nich roślinności[2].
Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia znana była już dawno, w 1953 r. zinwentaryzował ją Kazimierz Kowalski, a szczegółowe badania przeprowadziła Sekcja Taternictwa Jaskiniowego Klubu Wysokogórskiego w Krakowie w 1954 r. Podczas tych badań w połowie lipca napotkano jeszcze w jaskini na bryły lodu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jaskinie Fliszu Karpackiego i Pienin, Polska Strona Taternictwa Jaskiniowego pod patronatem KTJ PZA [online], www.sktj.pl [dostęp 2017-11-05].
- ↑ Artur Amirowicz i inni. Jaskinie Pienińskiego Parku Narodowego. „Pieniny – Przyroda i Człowiek”. 3, s. 3-41, 1995.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Józef Nyka: Pieniny. Przewodnik. Wyd. IX. Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006. ISBN 83-915859-4-8.